Rolling Stones, Placebo, Bob Dylan και το «αφεντικό» Bruce Springsteen θα βρίσκονται το καλοκαίρι στην Αθήνα.
Τα ερωτήματα πολλά. Νίσυρος ή ηλεκτρονικά σόλα από τον Keith Richards; Ρομαντζάδα στην Σχοινούσα (θα μπορούσε αλήθεια) ή μάτια να γλαρώνουν από την φυσαρμόνικα του Mick Jagger;
Θα μπορέσουμε να βρούμε λεφτά για όλα αυτά;
Όπως και να έχει πάντως πρόκειται για σημαντικές συναυλίες που θα δώσουν την ευκαιρία σε πολλούς να δουν ίσως τις τελευταίες παραστάσεις μυθικών ονομάτων της μουσικής. Δεν θα μπορέσουν όμως να ενταχθούν σε μια σειρά συναυλιών που έχουν δημιουργήσει το δικό τους μύθο.
Και αν στις αμερικανικές αναμνήσεις υπάρχει η λάσπη του Woodstock στις δικές μας έχουν πέτρες σφαίρες και έντονη οσμή δακρυγόνου.
Η πρώτη εμφάνιση των Rolling Stones στην Ελλάδα – σχεδόν – πραγματοποιήθηκε τέσσερις μέρες πριν την δικτατορία, 17 Απριλίου 1967.
Κακή συγκυρία για τον Μικ και τις υπόλοιπες «κυλιόμενες πέτρες». Το κλίμα στην χώρα ήταν πολιτικά τεταμένο και η κακοκαιρία των ημερών αποδείχθηκε το μικρότερο εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσουν.
Η συναυλία ξεκίνησε υπό ασφυκτικό κλοιό αστυνομικών που απλώς ζητούσαν την αφορμή να την σταματήσουν. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο που ο Jagger πέταξε στο πλήθος – σαφής κομμουνιστική αναφορά σύμφωνα με τον επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων – ήταν αρκετό να δώσει το τέλος.
Ακολούθησε πανδαιμόνιο και τραγελαφικές στιγμές.
Οι αστυνομικοί άρχισαν να απομακρύνουν τους θεατές, χτυπώντας όσους δεν πειθαρχούσαν. Κάποιοι άλλοι ανέβηκαν στην σκηνή και επιχείρησαν να σταματήσουν τον έκπληκτο τραγουδιστή φωνάζοντάς του «Στοπ ρε». Φήμες που προφανώς δεν μπορούν πλέον να επιβεβαιωθούν θέλουν τους αστυνομικούς ιδιαίτερα θυμωμένους με τον βρετανό ρόκερ, καθώς «μετέφρασαν», σίγουρα αυθαίρετα, το Satisfaction που εκείνη τη στιγμή τραγουδούσε σε «θα σας σφάξω».
Η χώρα μπήκε στον πολιτικό γύψο, παράλληλα με ένα καλλιτεχνικό εμπάργκο. Κανένα μεγάλο συγκρότημα δεν ταξίδευε στην εσχατιά της Ευρώπης. Το εμπάργκο θα διαρκέσει 13 χρόνια και θα σπάσει ο Sting και οι Police που θα εμφανιστούν στο κλειστό του Σπόρτινγκ.
Αν εξαιρεθούν κάποια μικροεπεισόδια με τους τζαμπατζήδες όλα κύλησαν ομαλά δημιουργώντας προσδοκίες.
Μέχρι να έρθει ο Rory Gallaher.
Ο Ιρλανδός τραγουδοποιός, κιθαρίστας, ερμηνευτής εμφανίστηκε στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια. Μια συναυλία που οι κάτοικοι και επιχειρηματίες της περιοχής έκαναν πολύ καιρό να ξεχάσουν. Όλος ο περιβάλλον χώρος μετά το τέλος της συναυλίας έμοιαζε σαν να έχει δεχτεί επιδρομή από κάποια κέλτικη φυλή.
Το πέραν του αναμενόμενου πλήθος και η παντελής απειρία της αστυνομίας να χειριστεί παρόμοιες καταστάσεις οδήγησε σε βροχή καπνογόνων και ξύλο στο ψαχνό. Ο ίδιος ο Gallaher περιγράφει την κατάσταση.
«Η παράσταση αυτή καθ’ αυτή ήταν σπουδαία, αλλά ήταν πολύ τρομακτική. Δεν ήθελα να πεθάνω σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο στην Ελλάδα χωρίς μάλιστα να ξέρω καν το λόγο…».
«Οι ροκάδες διασκεδάζουν και τα σπάνε»,
θα συμπεράνουν την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες.
Και φτάνουμε στον Ιούλιο του 1985 που βρίσκει την Αθήνα πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Η τότε υπουργός πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη έχει την έμπνευση να διοργανώσει το πρώτο rock festival της χώρας. Ανταποκρίνονται μεγάλα ονόματα της εποχής, όπως οι Clash, Depeche Mode, Cure, Stranglers, Talk – Talk, Nina Hagen, Culture Club.
Ήταν ένα φεστιβάλ που έμεινε αξέχαστο καθώς ότι ήταν να πάει στραβά απλώς πήγε. Ξεκίνησε με τους τζαμπατζήδες που προσπαθούσαν να μπουν και τους αστυνομικούς που τους απέτρεπαν. Έπεσαν και πυροβολισμοί. Στην εξίσωση μπήκαν και οι αναρχικοί θέλοντας να λύσουν κάποιες προϋπάρχουσες διαφορές.
Ακόμα και όταν ξεκίνησε το φεστιβάλ τα πνεύματα δεν ηρέμησαν. Θεατές που δεν συμφωνούσαν με την αισθητική και τις σεξουαλικές προτιμήσεις του τραγουδιστή των Culture Club, Boy George άρχισαν να πετούν γιαούρτια αλλά και πέτρες στην σκηνή. Μέλος του συγκροτήματος επέστρεψε κάποιες από αυτές και το χάος ήταν και πάλι γεγονός.
Ο Boy George απάντησε: «Αν δεν ήμουν κυρία, θα σας έδειχνα τον κώλο μου!»
και οι εφημερίδες βρήκαν τίτλο για την επόμενη μέρα χαρακτηρίζοντάς τον «βρομόστομο αγόρι». Με το μέρος των θεατών όμως τάχθηκε ο τραγουδιστής των Clash, Joe Strummer που δήλωσε: «Θα ήθελα να ήμουν μαζί τους και να πετώ πέτρες».
Επεισόδια έγιναν και σε άλλες πολλές συναυλίες έκτοτε.
Ποτέ όμως τέτοιας έκτασης ή με τέτοιο παρασκήνιο. Εκτός ίσως από το Rockwave του 1999 στον Άγιο Κοσμά όταν ροκάδες θέλησαν να λύσουν τις προαιώνιες διαφορές τους με τους «σκυλάδες» θαμώνες παραπλήσιου νυχτερινού κέντρου.
Μετά το τέλος της βραδιάς των Garbage, οι λαϊκές πενιές αποτελούσαν την απόλυτη πρόκληση για τους θερμόαιμους οπαδούς της Σκωτσέζας κοκκινομάλλας. Αντηλλάγησαν πολλές πέτρες, καρέκλες και τραπέζια εκατέρωθεν και ο κόσμος επιχειρούσε να φύγει πανικόβλητος κάτω από μια αψίδα ιπτάμενων αντικειμένων. Τέλος στη διαμάχη έδωσαν οι σφαίρες των μπράβων του μαγαζιού.
Μια εβδομάδα αργότερα στο πλαίσιο του Rockwave στον Άγιο Κοσμά βρισκόταν οι REM. Μια μοναδική συναυλία που κύλησε εξαιρετικά ομαλά, αν εξαιρεθούν κάτι μικροτσαμπουκάδες με τσαμπατζήδες. Στο τέλος όμως εμφανίστηκαν σχεδόν από το πουθενά μπαχαλάκηδες που θέλησαν να πάρουν εκδίκηση για το περιστατικό της προηγούμενης εβδομάδας. Μοναδικό ανάχωμα δύο διμοιρίες ΜΑΤ και κάποιες καντίνες.
Μάχες σώμα με σώμα δεν έγιναν, αλλά η οσμή των δακρυγόνων κάλυψε για αρκετές ώρες την τσίκνα από τα σουβλάκια.
source: galsnguys.gr
Τα ερωτήματα πολλά. Νίσυρος ή ηλεκτρονικά σόλα από τον Keith Richards; Ρομαντζάδα στην Σχοινούσα (θα μπορούσε αλήθεια) ή μάτια να γλαρώνουν από την φυσαρμόνικα του Mick Jagger;
Θα μπορέσουμε να βρούμε λεφτά για όλα αυτά;
Όπως και να έχει πάντως πρόκειται για σημαντικές συναυλίες που θα δώσουν την ευκαιρία σε πολλούς να δουν ίσως τις τελευταίες παραστάσεις μυθικών ονομάτων της μουσικής. Δεν θα μπορέσουν όμως να ενταχθούν σε μια σειρά συναυλιών που έχουν δημιουργήσει το δικό τους μύθο.
Και αν στις αμερικανικές αναμνήσεις υπάρχει η λάσπη του Woodstock στις δικές μας έχουν πέτρες σφαίρες και έντονη οσμή δακρυγόνου.
Η πρώτη εμφάνιση των Rolling Stones στην Ελλάδα – σχεδόν – πραγματοποιήθηκε τέσσερις μέρες πριν την δικτατορία, 17 Απριλίου 1967.
Κακή συγκυρία για τον Μικ και τις υπόλοιπες «κυλιόμενες πέτρες». Το κλίμα στην χώρα ήταν πολιτικά τεταμένο και η κακοκαιρία των ημερών αποδείχθηκε το μικρότερο εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσουν.
Η συναυλία ξεκίνησε υπό ασφυκτικό κλοιό αστυνομικών που απλώς ζητούσαν την αφορμή να την σταματήσουν. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο που ο Jagger πέταξε στο πλήθος – σαφής κομμουνιστική αναφορά σύμφωνα με τον επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων – ήταν αρκετό να δώσει το τέλος.
Ακολούθησε πανδαιμόνιο και τραγελαφικές στιγμές.
Οι αστυνομικοί άρχισαν να απομακρύνουν τους θεατές, χτυπώντας όσους δεν πειθαρχούσαν. Κάποιοι άλλοι ανέβηκαν στην σκηνή και επιχείρησαν να σταματήσουν τον έκπληκτο τραγουδιστή φωνάζοντάς του «Στοπ ρε». Φήμες που προφανώς δεν μπορούν πλέον να επιβεβαιωθούν θέλουν τους αστυνομικούς ιδιαίτερα θυμωμένους με τον βρετανό ρόκερ, καθώς «μετέφρασαν», σίγουρα αυθαίρετα, το Satisfaction που εκείνη τη στιγμή τραγουδούσε σε «θα σας σφάξω».
Η χώρα μπήκε στον πολιτικό γύψο, παράλληλα με ένα καλλιτεχνικό εμπάργκο. Κανένα μεγάλο συγκρότημα δεν ταξίδευε στην εσχατιά της Ευρώπης. Το εμπάργκο θα διαρκέσει 13 χρόνια και θα σπάσει ο Sting και οι Police που θα εμφανιστούν στο κλειστό του Σπόρτινγκ.
Αν εξαιρεθούν κάποια μικροεπεισόδια με τους τζαμπατζήδες όλα κύλησαν ομαλά δημιουργώντας προσδοκίες.
Μέχρι να έρθει ο Rory Gallaher.
Ο Ιρλανδός τραγουδοποιός, κιθαρίστας, ερμηνευτής εμφανίστηκε στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια. Μια συναυλία που οι κάτοικοι και επιχειρηματίες της περιοχής έκαναν πολύ καιρό να ξεχάσουν. Όλος ο περιβάλλον χώρος μετά το τέλος της συναυλίας έμοιαζε σαν να έχει δεχτεί επιδρομή από κάποια κέλτικη φυλή.
Το πέραν του αναμενόμενου πλήθος και η παντελής απειρία της αστυνομίας να χειριστεί παρόμοιες καταστάσεις οδήγησε σε βροχή καπνογόνων και ξύλο στο ψαχνό. Ο ίδιος ο Gallaher περιγράφει την κατάσταση.
«Η παράσταση αυτή καθ’ αυτή ήταν σπουδαία, αλλά ήταν πολύ τρομακτική. Δεν ήθελα να πεθάνω σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο στην Ελλάδα χωρίς μάλιστα να ξέρω καν το λόγο…».
«Οι ροκάδες διασκεδάζουν και τα σπάνε»,
θα συμπεράνουν την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες.
Και φτάνουμε στον Ιούλιο του 1985 που βρίσκει την Αθήνα πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Η τότε υπουργός πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη έχει την έμπνευση να διοργανώσει το πρώτο rock festival της χώρας. Ανταποκρίνονται μεγάλα ονόματα της εποχής, όπως οι Clash, Depeche Mode, Cure, Stranglers, Talk – Talk, Nina Hagen, Culture Club.
Ήταν ένα φεστιβάλ που έμεινε αξέχαστο καθώς ότι ήταν να πάει στραβά απλώς πήγε. Ξεκίνησε με τους τζαμπατζήδες που προσπαθούσαν να μπουν και τους αστυνομικούς που τους απέτρεπαν. Έπεσαν και πυροβολισμοί. Στην εξίσωση μπήκαν και οι αναρχικοί θέλοντας να λύσουν κάποιες προϋπάρχουσες διαφορές.
Ακόμα και όταν ξεκίνησε το φεστιβάλ τα πνεύματα δεν ηρέμησαν. Θεατές που δεν συμφωνούσαν με την αισθητική και τις σεξουαλικές προτιμήσεις του τραγουδιστή των Culture Club, Boy George άρχισαν να πετούν γιαούρτια αλλά και πέτρες στην σκηνή. Μέλος του συγκροτήματος επέστρεψε κάποιες από αυτές και το χάος ήταν και πάλι γεγονός.
Ο Boy George απάντησε: «Αν δεν ήμουν κυρία, θα σας έδειχνα τον κώλο μου!»
και οι εφημερίδες βρήκαν τίτλο για την επόμενη μέρα χαρακτηρίζοντάς τον «βρομόστομο αγόρι». Με το μέρος των θεατών όμως τάχθηκε ο τραγουδιστής των Clash, Joe Strummer που δήλωσε: «Θα ήθελα να ήμουν μαζί τους και να πετώ πέτρες».
Επεισόδια έγιναν και σε άλλες πολλές συναυλίες έκτοτε.
Ποτέ όμως τέτοιας έκτασης ή με τέτοιο παρασκήνιο. Εκτός ίσως από το Rockwave του 1999 στον Άγιο Κοσμά όταν ροκάδες θέλησαν να λύσουν τις προαιώνιες διαφορές τους με τους «σκυλάδες» θαμώνες παραπλήσιου νυχτερινού κέντρου.
Μετά το τέλος της βραδιάς των Garbage, οι λαϊκές πενιές αποτελούσαν την απόλυτη πρόκληση για τους θερμόαιμους οπαδούς της Σκωτσέζας κοκκινομάλλας. Αντηλλάγησαν πολλές πέτρες, καρέκλες και τραπέζια εκατέρωθεν και ο κόσμος επιχειρούσε να φύγει πανικόβλητος κάτω από μια αψίδα ιπτάμενων αντικειμένων. Τέλος στη διαμάχη έδωσαν οι σφαίρες των μπράβων του μαγαζιού.
Μια εβδομάδα αργότερα στο πλαίσιο του Rockwave στον Άγιο Κοσμά βρισκόταν οι REM. Μια μοναδική συναυλία που κύλησε εξαιρετικά ομαλά, αν εξαιρεθούν κάτι μικροτσαμπουκάδες με τσαμπατζήδες. Στο τέλος όμως εμφανίστηκαν σχεδόν από το πουθενά μπαχαλάκηδες που θέλησαν να πάρουν εκδίκηση για το περιστατικό της προηγούμενης εβδομάδας. Μοναδικό ανάχωμα δύο διμοιρίες ΜΑΤ και κάποιες καντίνες.
Μάχες σώμα με σώμα δεν έγιναν, αλλά η οσμή των δακρυγόνων κάλυψε για αρκετές ώρες την τσίκνα από τα σουβλάκια.
source: galsnguys.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου