To Σεξ τελειώνει στα Πενήντα; Τα Video Games είναι για Πάντα!

Η κρυφή λύτρωση κάθε άντρα, επιτέλους επικυρώνεται επιστημονικά!

Ομολογώ πως είχα το σκοτεινό πόθο να γράψω αυτό το κείμενο εδώ και χρόνια. Να σύρω στο άπλετο φως της οθόνης τον γλυκά ακοινώνητο πυρήνα τρυφερού καψίματος που ξυπνά κάθε Αδερφό Άντρα το πρωί. Και σας βλέπω εσάς τους 20κάτι τώρα, που μόλις καβαλήσατε το άλογο και ανοίγεστε στα λιβάδια του Μεγάλου Μανιτού, καγχάζετε και αναρωτιέστε τι γράφει το ραμολιμέντο ο Κουτσούκος.

Δώστε βάση λοιπόν, γιατί σήμερα έχουμε εδώ κρυστάλλινη σφαίρα, για λίγες πριβέ συνεδρίες και μόνο.

To σεξ είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις σπουδαιότερες εφευρέσεις του ανθρώπινου είδους (πλάι στην απόσταξη της αλκοόλης και την Μητέρα Όλων Των Τεχνών, το ψάρεμα) και ένας πανάξιος τρόπος να διάγει κανείς τον άσωτο βίο του. Μπορεί κάτι βράδια να φέρνει σε θρίλερ ή να αυτοπυρπολείται ως φαρσοκωμωδία επικών διαστάσεων, αλλά πάντα στο φινάλε, παλαντζάρει μαεστρικά. Και υφαίνει ξόρκια τόσο δυνατά, λέει τα ομορφότερα τραγούδια και σιγογκρεμίζει αυτοκρατορίες. Δημιουργεί επίσης ένα κυκλώνα μπελάδων, που ενώ σε πρώτη φάση, όντας νιός και άμαθος, φαντάζουν λίαν κινηματογραφικοί και ελκυστικοί, γρήγορα αρχίζουν να σου τρώνε το καϊμάκι και να επιτίθενται με απύθμενο μίσος στους τέσσερις εναπομείναντες τριχοθύλακές σου.

Χώρια που, νομοτελειακά, σε κάποια φάση σταματάει το σεξ κι αν συνεχίζει, είναι κάτι σαν τους δεινόσαυρους: μυθικά φολκλορικό και σίγουρα κανείς δεν θέλει να σταθεί ποτέ δίπλα του.

Και από την άλλη, έχεις τα video games. Την τελική απάντηση της Αντρικής Ιδιοφυίας™ σε κάθε πρόβλημα της ζωής. Πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου του Harvard, έδειξε πως την ώρα που απανθρακωνόμαστε γλυκά στο Assassin’s Creed IV ή βαδίζουμε μέσα στις τσακισμένες μπότες του Λευκού Λύκου, ο εγκέφαλός μας αντιλαμβάνεται κάθε εικονικό επίτευγμά μας ως αληθινό. Αντί να στέλνει σήμα «Βλάκα Κουτσούκο, σου ‘χει στάξει η σώς απ’ το πιτόγυρο στο καγκουροφανελάκι σου και πότε ξουρίστηκες τελευταία φορά, αλήθεια; Το βρίσκεις νορμάλ τριάντα χρονών μαντράχαλος να κάνεις κλίκι-κλίκι πέντε ώρες σερί και να ορκίζεσαι στον εαυτό σου πώς άλλο ένα quest και θα το κλείσεις;», θεωρεί πως όλες οι εικονικές σου περιπέτειες, είναι πέρα για πέρα αληθινές.

Δεν παίζεις παιχνίδι, συμμετέχεις στ’αλήθεια στον Ξεσηκωμό των Κατατρεγμένων.

Είσαι κατάδικος στον Άρη, κουφιοκέφαλος Βενετσιάνος δανδής με έφεση στα ακροβατικά, σκληροτράχηλος Σέρβος χαμένος στη Νέα Υόρκη, λυκάνθρωπος, ντεσπεράντο, κυνηγός επικηρυγμένων, τα πάντα όλα. Και ο εγκέφαλος το πιστεύει. Και εκκρίνει όλες τις απαραίτητες ορμόνες. Και κάπως έτσι βγαίνεις στον ήλιο μια φορά το δίμηνο, με σέξι πράσινο δοντάκι και ουσιώδεις απορίες επί του κοινωνικοπολιτικού status quo.

Σκέψου τώρα πόσο έχουν εξελιχθεί τα παιχνίδια από το λατρεμένο Pong των αρχών της δεκαετίας του ’80 και πόσο μακριά έχουν να φτάσουν ακόμη. Σκέψου πως το θαύμα της εικονικής πραγματικότητας, είναι επιτέλους έτοιμο να μπει σε κάθε σπίτι μέσα στο 2014. Πως ενώ σταδιακά τα μωράκια σου θα απομακρύνονται από την φαύλη και φαιδρή ύπαρξή σου, η Gaming Nirvana θα ‘ρχεται να σε σφιχταγκαλιάζει και κάθε χρόνο να γίνεται ολοένα και πιο συναρπαστική. Θέλω να τα αναλογιστείς ολ’ αυτά Αδερφέ Άντρα. Όχι τώρα που είσαι καψούρης και ζεις το Όνειρο και χαζολογάς στις βιτρίνες του Πολυσύμπαντος. Πιο μετά. Όταν αντιληφθείς πλήρως την εσάνς της ένδοξης τραγικωμωδίας που ονομάζουμε ζωή.

Α και πριν το ξεχάσω. Τα πενήντα είναι μια ηλικία καθαρά υποκειμενική.