Γνωστό και ως Αντιφάσεων Αποθέωσις, το σημερινό μας δοκίμιο κολυμπά σε παραλίγο βαθιά νερά.
Τα πράγματα είναι ευχάριστα παγωμένα στο δόλιο βασίλειο σου. Έχοντας γλιτώσει από τις κακοτράχαλες κοιλάδες του γάμου, τις απόκρημνες πλαγιές της οικογένειας και τα φρικτά βαλτοτόπια της συναισθηματικής ευθύνης, παραμένεις αμετανόητα ρεμάλι και μποέμ μετά τα τριάντα. Σίγουρα, έχουν πέσει οι δουλειές, το Gamerscore σου έχει ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη ενάντια στο άλλο, το ουσιώδες, το Στιφλερικό σκόρ, αλλά αναγνωρίζεις πως αυτό είναι το τίμημα που πληρώνεις όταν παύεις να είσαι «εκείνος ο μαλλιάς φοιτητής στον τρίτο» και μεταμορφώνεσαι, κλωτσώντας και ουρλιάζοντας «όχι, μη» σε «Καλησπέρα σας κύριε, Μαρία δεν είναι σωστό, πες καλησπέρα στον κύριο Απροσάρμοστο που ήρθε να μας δώσει τα κοινόχρηστα!».
Και αναγνωρίζεις πως έχεις μπροστά σου χρόνια και χρόνια ψαρέματος, ανελέητου gaming, έξοχα ανούσιας ενασχόλησης με τις τέχνες και τα γράμματα, οριστικά απαλλαγμένος από την απειλή του Μεγάλου Έρωτα που έρχεται με μόνη απαίτηση να καταστρέψει την αντροσπηλιά που με κόπο, αίμα και χαμένους τριχοθύλακες έχτισες όλ’ αυτά τα χρόνια. Και γουστέρνεις. Και το αγαπάς. Και είσαι η ζωντανή απόδειξη πως η σοφή ρήση του Ησιόδου, ίσως λάθεψε στην περίπτωσή σου. «Και οι Θεοί έπλασαν την γυναίκα και την επροίκησαν με όλες τις ομορφιές και τις αρετές, ώστε να μην μπορεί να της αντισταθεί ο άντρας.» Και χαμογέλασαν και είπαν:
“Τώρα βλάκα ήρωα, την έχεις γαμήσει από χέρι».
Φυσικά, όλοι αυτοί οι μουσάτοι λευκοντυμένοι της Ιστορίας, κάτι ήξεραν, γι’ αυτό και οι μουτσούνες τους στολίζουν όλα ευτούνα τα τε-σέρτς, τόσα χρόνια μετά.
Χρειάζεται διαρκής εγρήγορση, Αδερφέ Άντρα, για να προφυλαχτείς από τα αμέτρητα χουνέρια και ρεζιλίκια που επιμένουν να χτυπούν με πολιορκητικό κριό την πόρτα σου, επειδή διέπραξες το ύστατο έγκλημα να βγεις καριερίστας μουνάκιας, αντί για κάτι ευυπόληπτο και σένιο, όπως ας πούμε κριτικός λογοτεχνίας , «ευαίσθητη και προβληματισμένη φύση» με συνδρομή διαρκείας στο Instagram ή άντε στη χειρότερη, πολιτικός σωτήρας τριτοκοσμικού προτεκτοράτου.
Ένα βλέμμα, μια τυχαία συνάντηση με το Αληθινό Θηλυκό (μακράν το πλέον θαυμαστό και επικίνδυνο ον του πλανήτη) αρκούν για να γκρεμίσουν δυο χιλιάδες δεκατέσσερα χρόνια κυνισμού και σκληρών διδαγμάτων και να σε στείλουν κουτρουβαλώντας στους εφιαλτικά εφηβικά διαδρόμους του «Με κοίταξε, χεχέ, θέλει τα παιδιά μου» ή ακόμη χειρότερα, στο δολοφονικό πέλαγος της Αβάσιμης Ελπίδας «Κι αν είναι, Αυτή, Εκείνη;». Ενδεχομένως θα συλλάβεις τον εαυτό σου να καρδιοχτυπάει, να ρουφάει μέσα την κοιλιά του και να σκέφτεται εξωτικές παραλίες πλάι στον Άγγελο. Αν μάλιστα έχεις ισιώσει και την πλάτη σου και έχεις σταματήσει να σέρνεις τα πόδια σου, τα πράγματα είναι μάλλον σοβαρά.
Εδώ θέλω να συγκεντρωθείς.
Η Αβάσιμη Ελπίδα, αυτό το ψυχωτικό φτερούγισμα που χαρακτηρίζει τα μικρά παιδιά που καταλήγουν κλαίγοντας πάνω από το λιωμένο παγωτό φιστίκι τους, δεν έχει καμιά θέση στην άνυδρη, λιοκαμμένη έρημο που οφείλει να είναι η Υπεραντρίκια ψυχή σου. Η καλοσύνη, η ομορφιά και το έλεος που υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο είναι μονάχα αυτά που δίνονται χωρίς την παραμικρή προσδοκία ανταπόδοσης. Είναι τα πράγματα που αν ζήσεις περιμένοντας, θα πεθάνεις στην απέξω με το χέρι απλωμένο. Όταν παρ’ ελπίδα οι Θεοί λαγοκοιμούνται και το Σύμπαν σου τα προσφέρει για ν’ απαλύνει τις κυματοχτυπημένες μέρες σου, τα παίρνεις με την υποχρέωση να τα χαρίσεις και ‘συ με την σειρά σου.
Γιατί η αρχική παρεξήγηση, είναι πως ήρθε ο Άγγελος για να σε σώσει, να στα κάνει όλα εύκολα και όμορφα και να είναι το χέρι που θα βάλει το σαράβαλό σου σε κάποιου είδους κοσμικές ράγες.
Μέγα λάθος ήρωα.
Σ’αυτή τη ζωή είσαι και θα ‘σαι, μέχρι να γίνεις Άγγελος εσύ. Να σταματήσεις να ρωτάς τι σου χρωστάνε και τι θα πάρεις και πού είναι επιτέλους το χρυσό σου βαβά και να αφιερωθείς ψυχή τε και σώματι στο να κάνεις το αχούρι τριγύρω λιγάκι πιο όμορφο. Και μέχρι να το πάρεις χαμπάρι αυτή την απλή, βασική, ζεν αλήθεια, θα κυνηγάς τα ίδια μάτια σε τρεις χιλιάδες διαφορετικές βερζιόν.
Και μέχρι ν ’ανοίξεις τα δικά σου, η πριγκίπισσα σου θα είναι πάντα σε άλλο κάστρο.
source: galsnguys.gr
Τα πράγματα είναι ευχάριστα παγωμένα στο δόλιο βασίλειο σου. Έχοντας γλιτώσει από τις κακοτράχαλες κοιλάδες του γάμου, τις απόκρημνες πλαγιές της οικογένειας και τα φρικτά βαλτοτόπια της συναισθηματικής ευθύνης, παραμένεις αμετανόητα ρεμάλι και μποέμ μετά τα τριάντα. Σίγουρα, έχουν πέσει οι δουλειές, το Gamerscore σου έχει ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη ενάντια στο άλλο, το ουσιώδες, το Στιφλερικό σκόρ, αλλά αναγνωρίζεις πως αυτό είναι το τίμημα που πληρώνεις όταν παύεις να είσαι «εκείνος ο μαλλιάς φοιτητής στον τρίτο» και μεταμορφώνεσαι, κλωτσώντας και ουρλιάζοντας «όχι, μη» σε «Καλησπέρα σας κύριε, Μαρία δεν είναι σωστό, πες καλησπέρα στον κύριο Απροσάρμοστο που ήρθε να μας δώσει τα κοινόχρηστα!».
Και αναγνωρίζεις πως έχεις μπροστά σου χρόνια και χρόνια ψαρέματος, ανελέητου gaming, έξοχα ανούσιας ενασχόλησης με τις τέχνες και τα γράμματα, οριστικά απαλλαγμένος από την απειλή του Μεγάλου Έρωτα που έρχεται με μόνη απαίτηση να καταστρέψει την αντροσπηλιά που με κόπο, αίμα και χαμένους τριχοθύλακες έχτισες όλ’ αυτά τα χρόνια. Και γουστέρνεις. Και το αγαπάς. Και είσαι η ζωντανή απόδειξη πως η σοφή ρήση του Ησιόδου, ίσως λάθεψε στην περίπτωσή σου. «Και οι Θεοί έπλασαν την γυναίκα και την επροίκησαν με όλες τις ομορφιές και τις αρετές, ώστε να μην μπορεί να της αντισταθεί ο άντρας.» Και χαμογέλασαν και είπαν:
“Τώρα βλάκα ήρωα, την έχεις γαμήσει από χέρι».
Φυσικά, όλοι αυτοί οι μουσάτοι λευκοντυμένοι της Ιστορίας, κάτι ήξεραν, γι’ αυτό και οι μουτσούνες τους στολίζουν όλα ευτούνα τα τε-σέρτς, τόσα χρόνια μετά.
Χρειάζεται διαρκής εγρήγορση, Αδερφέ Άντρα, για να προφυλαχτείς από τα αμέτρητα χουνέρια και ρεζιλίκια που επιμένουν να χτυπούν με πολιορκητικό κριό την πόρτα σου, επειδή διέπραξες το ύστατο έγκλημα να βγεις καριερίστας μουνάκιας, αντί για κάτι ευυπόληπτο και σένιο, όπως ας πούμε κριτικός λογοτεχνίας , «ευαίσθητη και προβληματισμένη φύση» με συνδρομή διαρκείας στο Instagram ή άντε στη χειρότερη, πολιτικός σωτήρας τριτοκοσμικού προτεκτοράτου.
Ένα βλέμμα, μια τυχαία συνάντηση με το Αληθινό Θηλυκό (μακράν το πλέον θαυμαστό και επικίνδυνο ον του πλανήτη) αρκούν για να γκρεμίσουν δυο χιλιάδες δεκατέσσερα χρόνια κυνισμού και σκληρών διδαγμάτων και να σε στείλουν κουτρουβαλώντας στους εφιαλτικά εφηβικά διαδρόμους του «Με κοίταξε, χεχέ, θέλει τα παιδιά μου» ή ακόμη χειρότερα, στο δολοφονικό πέλαγος της Αβάσιμης Ελπίδας «Κι αν είναι, Αυτή, Εκείνη;». Ενδεχομένως θα συλλάβεις τον εαυτό σου να καρδιοχτυπάει, να ρουφάει μέσα την κοιλιά του και να σκέφτεται εξωτικές παραλίες πλάι στον Άγγελο. Αν μάλιστα έχεις ισιώσει και την πλάτη σου και έχεις σταματήσει να σέρνεις τα πόδια σου, τα πράγματα είναι μάλλον σοβαρά.
Εδώ θέλω να συγκεντρωθείς.
Η Αβάσιμη Ελπίδα, αυτό το ψυχωτικό φτερούγισμα που χαρακτηρίζει τα μικρά παιδιά που καταλήγουν κλαίγοντας πάνω από το λιωμένο παγωτό φιστίκι τους, δεν έχει καμιά θέση στην άνυδρη, λιοκαμμένη έρημο που οφείλει να είναι η Υπεραντρίκια ψυχή σου. Η καλοσύνη, η ομορφιά και το έλεος που υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο είναι μονάχα αυτά που δίνονται χωρίς την παραμικρή προσδοκία ανταπόδοσης. Είναι τα πράγματα που αν ζήσεις περιμένοντας, θα πεθάνεις στην απέξω με το χέρι απλωμένο. Όταν παρ’ ελπίδα οι Θεοί λαγοκοιμούνται και το Σύμπαν σου τα προσφέρει για ν’ απαλύνει τις κυματοχτυπημένες μέρες σου, τα παίρνεις με την υποχρέωση να τα χαρίσεις και ‘συ με την σειρά σου.
Γιατί η αρχική παρεξήγηση, είναι πως ήρθε ο Άγγελος για να σε σώσει, να στα κάνει όλα εύκολα και όμορφα και να είναι το χέρι που θα βάλει το σαράβαλό σου σε κάποιου είδους κοσμικές ράγες.
Μέγα λάθος ήρωα.
Σ’αυτή τη ζωή είσαι και θα ‘σαι, μέχρι να γίνεις Άγγελος εσύ. Να σταματήσεις να ρωτάς τι σου χρωστάνε και τι θα πάρεις και πού είναι επιτέλους το χρυσό σου βαβά και να αφιερωθείς ψυχή τε και σώματι στο να κάνεις το αχούρι τριγύρω λιγάκι πιο όμορφο. Και μέχρι να το πάρεις χαμπάρι αυτή την απλή, βασική, ζεν αλήθεια, θα κυνηγάς τα ίδια μάτια σε τρεις χιλιάδες διαφορετικές βερζιόν.
Και μέχρι ν ’ανοίξεις τα δικά σου, η πριγκίπισσα σου θα είναι πάντα σε άλλο κάστρο.
source: galsnguys.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου