Επ’ ευκαιρία της θριαμβευτικής επιστροφής του μαυρόψυχου αριστουργήματος του Matthew Weiner, εστιάζουμε σε πέντε τεράστιες –και επικίνδυνες- σχεσιακές αλήθειες.
Έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως Mad Men στην Ελλάδα, παρακολουθούν εκτός από μένα, περίπου δώδεκα άνθρωποι, οι οποίοι δείχνουν να σαγηνεύονται εξίσου από το ασυμβίβαστο κοκτέιλ μηδενιστικής αλήθειας, φετιχιστικής αναβίωσης περιόδου και ανελέητου ξεγυμνώματος της πιο σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης ψυχής, που επί επτά χρόνια τροφοδοτούν το σενάριο ενός εκ των πλέον καλογραμμένων τηλεοπτικών δραμάτων όλων των εποχών.
Με την έβδομη σαιζόν των «Θυμωμένων Ανδρών» να είναι και η τελευταία τους, αποτείνουμε φόρο τιμής στο πλήρωμα της Sterling-Cooper-Draper-Pryce και ταυτόχρονα, σας θυμίζουμε πως όταν βαρεθείτε την Καλίσι και την κινητή της ομάδα μπάρμπεκιου, θα ανακαλύψετε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από ένα λαμπερό χαμόγελο κι ένα ατσαλάκωτο κοστούμι, ένα άψογο «Είμεθα καλά και το αυτόν επιθυμούμε δι’ υμάς».
1. Είμαστε όλοι μόνοι μας.
Κλείσε τα μάτια για λίγο και σκέψου πέντε τυχαίες αναρτήσεις από αυτές που είδες στο Facebook σήμερα. Είμαι βέβαιος πως τουλάχιστον οι δυο, θα ήταν κάποιου είδους φανταιζί μπαγκράουντ με αστράκια και κάποια βλακωδώς προεφηβική ατάκα σταμπαρισμένη παντού («Όποιος αγαπά, νιώθει», «Οι σιωπές κρατούν τα τριαντάφυλλα», «Θυμήσου, οι φακές είναι στο μπλε τάπερ, κάτω από τη φέτα»). Ο μοναδικός λόγος που συντηρείται αυτό το σύστημα ευφάνταστης αρλούμπας, εκτός από την συνεχιζόμενη επιβίωση της βιομηχανίας λούτρινων παιχνιδιών και μιας κάποιας εμμονής στην ρομαντική λογοτεχνία του 17ου αιώνα, είναι πως ελάχιστοι άνθρωποι αντέχουν να παραδεχτούν ανοιχτά αυτό που γνωρίζουμε όλοι από τα μικράτα μας ακόμη: αν δεν φροντίσουμε τον εαυτό μας οι ίδιοι, καμιά μαγική νεράιδα δεν θα έρθει να μας σώσει, νταντέψει και γλυκονανουρίσει.
2. Αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, κράταγε το στόμα σου κλειστό.
Μια από τις τεράστιες και παραδοσιακές αρετές του υποκόσμου (συναισθηματικού και πραγματικού) είναι η συνωμοτικότητα, γνωστή και ως ομερτά, ο απαράβατος κώδικας σιωπής μεταξύ των κλεφτών. Μια σχέση έχει πολύ αυστηρά και ανελαστικά όρια σχετικά με το τι μπορείς και τι δεν μπορείς να πεις, χωρίς να περιμένεις ολέθριες συνέπειες. Ζύγιζε τα λόγια σου και όταν αποφασίσεις να βγεις στη μάχη, κάνε το με πλήρη επίγνωση πως δεν υπάρχει γυρισμός. Τα «είπα-ξείπα» είναι για τα παιδιά.
3. Δεν υπάρχουν happy endings, μόνο συμβιβασμοί τους οποίους αντέχουμε.
Σχεδόν ακούω στα αυτιά μου την ακκιζόμενη, ενοχλητικά αυτάρεσκη φωνή να διατυπώνει με γκράβιτας παρουσιάστριας πρωϊνάδικου : “Δεν μπορώ, δεν μπορώ να ζήσω συμβιβασμένη. Θέλω να είμαι ελεύθερη. Να βρω την τέλεια, αληθινή αγάπη!”. Συνήθως διατυπώνεται στα 19-20 από φερέλπιδες νέους και νέες ( η ακκιζόμενη τηλεπαρουσιάστρια καθαρά για λόγους εκπλήρωσης του ποσοστού των σεξιστικών κλισέ μου για το άρθρο) που μέχρι τα 30 έχουν ξεχάσει τα πάντα και ζουν στον βούρκο του επόμενου high score στο Angry Birds, των ψηφιακών αγγουριών όποιας εφιαλτικής υποεκδοχής του Farmville τρέχει στα κοινωνικά δίκτυα αυτές τις μέρες και μιας ρουτίνας που έχει από καιρό αποξηράνει οποιαδήποτε ίχνη προσωπικότητας μπορεί ποτέ να διέθεταν. Αντίθετα, όταν δεχτείς και αγκαλιάσεις την βασική παραδοχή ότι η ευτυχία είναι υπόθεση που χτίζεται καθημερινά, με κόπο και αμοιβαίες υποχωρήσεις, έχεις κάνει ένα μικρό, αλλά απίστευτα σημαντικό βήμα στην πορεία σου για την συναισθηματική ενηλικίωση.
4. Μόλις κάνεις παιδιά, αλλάζουν τα πάντα.
Είναι μια υπόθεση να είσαι μποέμ ρεμάλι και να διαχειρίζεσαι μονάχα τις –πάντα βαριές και ισοπεδωτικές- συνέπειες της φαυλότητάς σου και κάτι εντελώς διαφορετικό να έχεις παιδιά τα οποία ξέρουν μονάχα πως «Μπαμπας=Θεός» και έχεις μόνο λίγες, ελάχιστες ευκαιρίες πριν χάσεις την εμπιστοσύνη τους για πάντα και γίνεις «εκείνος ο τύπος πίσω από την εφημερίδα» που στην καλύτερη χαρτζιλικώνει. Η δημιουργία οικογένειας είναι τεράστια ευθύνη, πρωτίστως ηθική και είναι αποκαρδιωτικό πόσος κόσμος ορμά εκεί δίχως τον παραμικρό δισταγμό «γιατί έτσι κάνουν οι άνθρωποι μόλις τακτοποιηθούν».
5. Δεν είναι ποτέ πολύ αργά για να γίνεις αληθινός άνθρωπος.
Ο μεγαλύτερος εχθρός που θα έχεις ποτέ, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Η περσόνα, οι ιδέες, ο τρόπος που λειτουργείς. Τείνουμε να εθιζόμαστε τόσο πολύ στην ενστικτώδη ιδέα πως ο τρόπος σκέψης και πράξης μας είναι αυτομάτως ο σωστός, που ελάχιστες φορές ασκούμε αληθινή αυτοκριτική (ο αντίποδας του «Μπράβο ρε αγορίνα, καλά της έκανες ρε, καλά της έκανες και λίγα είπες ρε, λίγα είπες!») ή ακόμη πιο σημαντικό, ξεκινάμε να αλλάξουμε πράγματα στον εαυτό μας που θεωρούσαμε πως ήταν αναπόσπαστοι δομικοί λίθοι της προσωπικότητάς μας. Μερικές φορές, δεν είναι απλώς «καλή ιδέα», αλλά απαραίτητο για την συνεχιζόμενη ψυχική μας επιβίωση.
source: galsnguys.gr
Έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως Mad Men στην Ελλάδα, παρακολουθούν εκτός από μένα, περίπου δώδεκα άνθρωποι, οι οποίοι δείχνουν να σαγηνεύονται εξίσου από το ασυμβίβαστο κοκτέιλ μηδενιστικής αλήθειας, φετιχιστικής αναβίωσης περιόδου και ανελέητου ξεγυμνώματος της πιο σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης ψυχής, που επί επτά χρόνια τροφοδοτούν το σενάριο ενός εκ των πλέον καλογραμμένων τηλεοπτικών δραμάτων όλων των εποχών.
Με την έβδομη σαιζόν των «Θυμωμένων Ανδρών» να είναι και η τελευταία τους, αποτείνουμε φόρο τιμής στο πλήρωμα της Sterling-Cooper-Draper-Pryce και ταυτόχρονα, σας θυμίζουμε πως όταν βαρεθείτε την Καλίσι και την κινητή της ομάδα μπάρμπεκιου, θα ανακαλύψετε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από ένα λαμπερό χαμόγελο κι ένα ατσαλάκωτο κοστούμι, ένα άψογο «Είμεθα καλά και το αυτόν επιθυμούμε δι’ υμάς».
1. Είμαστε όλοι μόνοι μας.
Κλείσε τα μάτια για λίγο και σκέψου πέντε τυχαίες αναρτήσεις από αυτές που είδες στο Facebook σήμερα. Είμαι βέβαιος πως τουλάχιστον οι δυο, θα ήταν κάποιου είδους φανταιζί μπαγκράουντ με αστράκια και κάποια βλακωδώς προεφηβική ατάκα σταμπαρισμένη παντού («Όποιος αγαπά, νιώθει», «Οι σιωπές κρατούν τα τριαντάφυλλα», «Θυμήσου, οι φακές είναι στο μπλε τάπερ, κάτω από τη φέτα»). Ο μοναδικός λόγος που συντηρείται αυτό το σύστημα ευφάνταστης αρλούμπας, εκτός από την συνεχιζόμενη επιβίωση της βιομηχανίας λούτρινων παιχνιδιών και μιας κάποιας εμμονής στην ρομαντική λογοτεχνία του 17ου αιώνα, είναι πως ελάχιστοι άνθρωποι αντέχουν να παραδεχτούν ανοιχτά αυτό που γνωρίζουμε όλοι από τα μικράτα μας ακόμη: αν δεν φροντίσουμε τον εαυτό μας οι ίδιοι, καμιά μαγική νεράιδα δεν θα έρθει να μας σώσει, νταντέψει και γλυκονανουρίσει.
2. Αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, κράταγε το στόμα σου κλειστό.
Μια από τις τεράστιες και παραδοσιακές αρετές του υποκόσμου (συναισθηματικού και πραγματικού) είναι η συνωμοτικότητα, γνωστή και ως ομερτά, ο απαράβατος κώδικας σιωπής μεταξύ των κλεφτών. Μια σχέση έχει πολύ αυστηρά και ανελαστικά όρια σχετικά με το τι μπορείς και τι δεν μπορείς να πεις, χωρίς να περιμένεις ολέθριες συνέπειες. Ζύγιζε τα λόγια σου και όταν αποφασίσεις να βγεις στη μάχη, κάνε το με πλήρη επίγνωση πως δεν υπάρχει γυρισμός. Τα «είπα-ξείπα» είναι για τα παιδιά.
3. Δεν υπάρχουν happy endings, μόνο συμβιβασμοί τους οποίους αντέχουμε.
Σχεδόν ακούω στα αυτιά μου την ακκιζόμενη, ενοχλητικά αυτάρεσκη φωνή να διατυπώνει με γκράβιτας παρουσιάστριας πρωϊνάδικου : “Δεν μπορώ, δεν μπορώ να ζήσω συμβιβασμένη. Θέλω να είμαι ελεύθερη. Να βρω την τέλεια, αληθινή αγάπη!”. Συνήθως διατυπώνεται στα 19-20 από φερέλπιδες νέους και νέες ( η ακκιζόμενη τηλεπαρουσιάστρια καθαρά για λόγους εκπλήρωσης του ποσοστού των σεξιστικών κλισέ μου για το άρθρο) που μέχρι τα 30 έχουν ξεχάσει τα πάντα και ζουν στον βούρκο του επόμενου high score στο Angry Birds, των ψηφιακών αγγουριών όποιας εφιαλτικής υποεκδοχής του Farmville τρέχει στα κοινωνικά δίκτυα αυτές τις μέρες και μιας ρουτίνας που έχει από καιρό αποξηράνει οποιαδήποτε ίχνη προσωπικότητας μπορεί ποτέ να διέθεταν. Αντίθετα, όταν δεχτείς και αγκαλιάσεις την βασική παραδοχή ότι η ευτυχία είναι υπόθεση που χτίζεται καθημερινά, με κόπο και αμοιβαίες υποχωρήσεις, έχεις κάνει ένα μικρό, αλλά απίστευτα σημαντικό βήμα στην πορεία σου για την συναισθηματική ενηλικίωση.
4. Μόλις κάνεις παιδιά, αλλάζουν τα πάντα.
Είναι μια υπόθεση να είσαι μποέμ ρεμάλι και να διαχειρίζεσαι μονάχα τις –πάντα βαριές και ισοπεδωτικές- συνέπειες της φαυλότητάς σου και κάτι εντελώς διαφορετικό να έχεις παιδιά τα οποία ξέρουν μονάχα πως «Μπαμπας=Θεός» και έχεις μόνο λίγες, ελάχιστες ευκαιρίες πριν χάσεις την εμπιστοσύνη τους για πάντα και γίνεις «εκείνος ο τύπος πίσω από την εφημερίδα» που στην καλύτερη χαρτζιλικώνει. Η δημιουργία οικογένειας είναι τεράστια ευθύνη, πρωτίστως ηθική και είναι αποκαρδιωτικό πόσος κόσμος ορμά εκεί δίχως τον παραμικρό δισταγμό «γιατί έτσι κάνουν οι άνθρωποι μόλις τακτοποιηθούν».
5. Δεν είναι ποτέ πολύ αργά για να γίνεις αληθινός άνθρωπος.
Ο μεγαλύτερος εχθρός που θα έχεις ποτέ, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Η περσόνα, οι ιδέες, ο τρόπος που λειτουργείς. Τείνουμε να εθιζόμαστε τόσο πολύ στην ενστικτώδη ιδέα πως ο τρόπος σκέψης και πράξης μας είναι αυτομάτως ο σωστός, που ελάχιστες φορές ασκούμε αληθινή αυτοκριτική (ο αντίποδας του «Μπράβο ρε αγορίνα, καλά της έκανες ρε, καλά της έκανες και λίγα είπες ρε, λίγα είπες!») ή ακόμη πιο σημαντικό, ξεκινάμε να αλλάξουμε πράγματα στον εαυτό μας που θεωρούσαμε πως ήταν αναπόσπαστοι δομικοί λίθοι της προσωπικότητάς μας. Μερικές φορές, δεν είναι απλώς «καλή ιδέα», αλλά απαραίτητο για την συνεχιζόμενη ψυχική μας επιβίωση.
source: galsnguys.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου