Μέρος Πρώτο: Όπου καταλαβαίνουμε τί μας γίνεται και ανάβουμε ένα κεράκι στη μνήμη του MySpace.
Το σημερινό μας άρθρο αφιερώνεται εξαιρετικά στην πονεμένη νεολαία που μεγάλωσε σε ένα κόσμο όπου τα social media έχουν πλέον αντικαταστήσει βασικούς και αγαπημένους θεσμούς, όπως τη μπαρότσαρκα, το σπέσιαλ κινηματογραφικό καμάκι (σε πολλές βερζιόν, με διασημότερη την Γαρδελοψαλτική) και αυτή τη μυθική κατάσταση "Σε γνώρισα κάπου έξω και μιλήσαμε" πριν αρχίσω να σου κάνω τα likes του μανιακού δολοφόνου στις τέσσερις το πρωί και να περιμένω ουσιώδη ανταπόκριση.
Ήταν που λέτε κάποτε κάτι άγριες, υπέροχες ημέρες, που για να γνωρίσεις γυναίκα έπρεπε να 'χεις μάθει να ντύνεσαι, να μιλάς, να βγαίνεις απ'το σπίτι, να είσαι φανταστικός τύπος, όλο εκείνο το κινηματογραφικό πακετάκι που φάνταζε τέσσερις γαλαξίες μακριά όταν καμπουριάζαμε πάνω από το D & D campaign μας, με τις ηρωικές φανφάρες των Edguy στη διαπασών, να μας διαβεβαιώνουν πως είμαστε στ'αλήθεια καταπληκτικοί τύποι και αυτές οι άκαρδες οι γυναίκες απλώς αρνούνται να δουν τη γοητεία στα σιδεράκια μας, τα βαθιά νοήματα που έκρυβε η τρεις-μήνες-άπλυτη σταμπόμπλουζα Gutter Ballet και το αποτρόπαιο αρχείο "ποίησης" που είχαμε κρυμμένο ανάμεσα στους custom χάρτες για το Starcraft.
Οι φαντασιώσεις μεγαλείου που χόχλαζαν στην κλούβια την καρκάλα μας, απείχαν κάποια έτη φωτός από την πραγματικότητά. Και μετά ήρθε το MySpace και κάθε γλυκό γκικάκι που σεβόταν τον εαυτό του βρέθηκε ξαφνικά στον παράδεισο. Επιτέλους, μπορούσες να Την γνωρίσεις από την ασφάλεια του υπολογιστή σου! Να βεβαιωθείς πως δεν είναι στ'αλήθεια ένας υπέρβαρος εκτροφέας πεκινουά από τη Νίκαια και -ω συγκίνηση, ω ευτυχία-να βγεις ακόμη και πραγματικό ραντεβού, εξαγορασμένο με όλες εκείνες τις θαυμάσιες εξυπνάδες που μια χαρά έγραφες, αλλά δεν τολμούσες να ξεστομίσεις ούτε με το φόβο βασανιστήριων.
Ήταν ωραία η εποχή των social media σπηλαίων, ήταν ωραία.
Ήμασταν εμείς κι εμείς, ήξερες πως το γλυκό σου ταίρι όλο και κάποια πετριά θα είχε φάει κι αυτό για να ζαβλακώνεται στο PC αντί να χαριεντίζεται στο Μπουρνάζι, κάναμε ζωάρα. Και σιγά σιγά, το Facebook ξεπέρασε την άχαρη εφηβεία του, τα σούπερ-σέξι smartphones που ψήνουν καπουτσίνο ενώ σου βγάζουν διαζύγιο και περνάνε οντισιόν τις υποψήφιες καινούριες αμορόζες μπήκαν σε κάθε σπίτι και σχεδόν δίχως να το καταλάβουμε, το Μπουρνάζι κυρίευσε το σκοτεινό ιντερνετικό μας προπύργιο. Και το Μπουρνάζι, είναι ωσάν το creep των Zerg. Δεν μασάει Χριστό. Ισοπεδώνει τα πάντα μέχρι να τα φέρει στα γλυκά κι αγαπημένα του μέτρα. Και στην αρχή τα αδέλφια γκικάκια θαμπωθήκαν απ'αυτό το θησαυρό νέων αιθέριων υπάρξεων που εμφανίστηκε στο Μάτριξ. Σκέφτηκαν πως οι χαρές που απολάμβαναν προηγουμένως, μόλις εκατονταπλασιάστηκαν.
Τίποτε δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.
Η εμφάνιση των "Θεών του Facebook" (προσεχώς σε σένια επιθεώρηση στη γειτονιά σας) σήμανε το βίαιο θάνατο του fly-by-night, ερασιτεχνικά μερακλωμένου ιντερνετικού καμακιού. Εντελώς νορμάλ κοπέλες, κάποιες νόστιμες, κάποιες ξινές, αλλά όλες κατά γενική ομολογία νορμάλ, οπλισμένες με τη μαγεία του Photoshop και με ορδές αυλικών στο κατόπι τους να πατάνε το "Like" γρηγορότερα κι'απ'τους χτύπους της ξαναμμένης τους καρδιάς, αρχίζουν να δημιουργούν ψηφιακά προσκυνήματα, εφάμιλλα της Παναγίας της Λούρδης. Με σαφώς λιγότερα πέπλα. Και εφέ. Πιθανώς και κεριά αν και το τελευταίο παίζει, ανάλογα με τα trends της εποχής.
Στρατιές από αποπροσαντολισμένα γκικάκια ανακάλυπταν με τρόμο πως οι αγαπημένες εξυπνακίστικες καμακοατάκες τους αντιμετώπιζονταν με όλη τη θέρμη της απέραντης, θλιμμένης Ανταρκτικής ενώ διάφορα αδούλευτα χλιμιτζουροπροφίλ τύπου "DJ στ' Αστέρια Κάτω Ράχης- Αγροτικές Εργασίες τις Καθημερινές" μάζευαν ορδές απ'αυτά τα νέα κοριτσόπουλα.
Η απόγνωση σιγά σιγά κυρίευε τις καρδιές των γλυκών και άδολων γκίκς που στρέφονταν με ολοένα και ανησυχητικότερους ρυθμούς στη γλυκιά λήθη των video-games, αφήνοντας το παλαί ποτε δοξασμένο σπόρ του διαδικτυακού φλέρτ στα χέρια των "Σουβλάκια Με Κολλητούληδες 23-8-99" (Άκυρα Ζουμ Σε Άδεια Πιάτα, ad infinitum, ad nauseam) οι οποίοι με τη σειρά τους φρόντιζαν ώστε τα νεοαφιχθέντα θήλαια να προτιμήσουν να πάρουν το τελευταίο υποβρύχιο για την Αφροδίτη, προτού βγουν άξουαλ ραντεβού με έναν από αυτούς τους φοβερούς τύπους.
Και με σουβλάκια, Μπουρνάζι και video-games φτάσαμε που λέτε στο σημερινό αδιέξοδο, εκεί που όλοι είναι "συνδεδεμένοι" αλλά κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και δεν αναφέρομαι σε ταχυδρομικούς κώδικες. Υπάρχει άραγε ελπίδα; Θα ξαναβγουν ποτέ τα καλόψυχα γκικάκια από τις σπηλιές τους για να διεκδικήσουν τους θησαυρούς της νύχτας; Είναι καταδικασμένες οι γυναίκες να βγαίνουν με τύπους που το highlight του προφίλ τους είναι η μάρκα αποσμητικού τους στη λίστα με τα "Λάικς" τους; Είναι εν τέλει τα μπαγιάτικα κρουασάν θεμιτή δίαιτα και πόσες αγριάδες μπορεί ν'ακούσει ένα παλλικάρι πριν φύγει για το μοναστήρι;
Αυτά και ένας συγκλονιστικός οδηγός επιβίωσης ιντερνετοκαμακιού, στο επόμενο καυτό μας επεισόδιο!
source: galsnguys.gr
Το σημερινό μας άρθρο αφιερώνεται εξαιρετικά στην πονεμένη νεολαία που μεγάλωσε σε ένα κόσμο όπου τα social media έχουν πλέον αντικαταστήσει βασικούς και αγαπημένους θεσμούς, όπως τη μπαρότσαρκα, το σπέσιαλ κινηματογραφικό καμάκι (σε πολλές βερζιόν, με διασημότερη την Γαρδελοψαλτική) και αυτή τη μυθική κατάσταση "Σε γνώρισα κάπου έξω και μιλήσαμε" πριν αρχίσω να σου κάνω τα likes του μανιακού δολοφόνου στις τέσσερις το πρωί και να περιμένω ουσιώδη ανταπόκριση.
Ήταν που λέτε κάποτε κάτι άγριες, υπέροχες ημέρες, που για να γνωρίσεις γυναίκα έπρεπε να 'χεις μάθει να ντύνεσαι, να μιλάς, να βγαίνεις απ'το σπίτι, να είσαι φανταστικός τύπος, όλο εκείνο το κινηματογραφικό πακετάκι που φάνταζε τέσσερις γαλαξίες μακριά όταν καμπουριάζαμε πάνω από το D & D campaign μας, με τις ηρωικές φανφάρες των Edguy στη διαπασών, να μας διαβεβαιώνουν πως είμαστε στ'αλήθεια καταπληκτικοί τύποι και αυτές οι άκαρδες οι γυναίκες απλώς αρνούνται να δουν τη γοητεία στα σιδεράκια μας, τα βαθιά νοήματα που έκρυβε η τρεις-μήνες-άπλυτη σταμπόμπλουζα Gutter Ballet και το αποτρόπαιο αρχείο "ποίησης" που είχαμε κρυμμένο ανάμεσα στους custom χάρτες για το Starcraft.
Οι φαντασιώσεις μεγαλείου που χόχλαζαν στην κλούβια την καρκάλα μας, απείχαν κάποια έτη φωτός από την πραγματικότητά. Και μετά ήρθε το MySpace και κάθε γλυκό γκικάκι που σεβόταν τον εαυτό του βρέθηκε ξαφνικά στον παράδεισο. Επιτέλους, μπορούσες να Την γνωρίσεις από την ασφάλεια του υπολογιστή σου! Να βεβαιωθείς πως δεν είναι στ'αλήθεια ένας υπέρβαρος εκτροφέας πεκινουά από τη Νίκαια και -ω συγκίνηση, ω ευτυχία-να βγεις ακόμη και πραγματικό ραντεβού, εξαγορασμένο με όλες εκείνες τις θαυμάσιες εξυπνάδες που μια χαρά έγραφες, αλλά δεν τολμούσες να ξεστομίσεις ούτε με το φόβο βασανιστήριων.
Ήταν ωραία η εποχή των social media σπηλαίων, ήταν ωραία.
Ήμασταν εμείς κι εμείς, ήξερες πως το γλυκό σου ταίρι όλο και κάποια πετριά θα είχε φάει κι αυτό για να ζαβλακώνεται στο PC αντί να χαριεντίζεται στο Μπουρνάζι, κάναμε ζωάρα. Και σιγά σιγά, το Facebook ξεπέρασε την άχαρη εφηβεία του, τα σούπερ-σέξι smartphones που ψήνουν καπουτσίνο ενώ σου βγάζουν διαζύγιο και περνάνε οντισιόν τις υποψήφιες καινούριες αμορόζες μπήκαν σε κάθε σπίτι και σχεδόν δίχως να το καταλάβουμε, το Μπουρνάζι κυρίευσε το σκοτεινό ιντερνετικό μας προπύργιο. Και το Μπουρνάζι, είναι ωσάν το creep των Zerg. Δεν μασάει Χριστό. Ισοπεδώνει τα πάντα μέχρι να τα φέρει στα γλυκά κι αγαπημένα του μέτρα. Και στην αρχή τα αδέλφια γκικάκια θαμπωθήκαν απ'αυτό το θησαυρό νέων αιθέριων υπάρξεων που εμφανίστηκε στο Μάτριξ. Σκέφτηκαν πως οι χαρές που απολάμβαναν προηγουμένως, μόλις εκατονταπλασιάστηκαν.
Τίποτε δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.
Η εμφάνιση των "Θεών του Facebook" (προσεχώς σε σένια επιθεώρηση στη γειτονιά σας) σήμανε το βίαιο θάνατο του fly-by-night, ερασιτεχνικά μερακλωμένου ιντερνετικού καμακιού. Εντελώς νορμάλ κοπέλες, κάποιες νόστιμες, κάποιες ξινές, αλλά όλες κατά γενική ομολογία νορμάλ, οπλισμένες με τη μαγεία του Photoshop και με ορδές αυλικών στο κατόπι τους να πατάνε το "Like" γρηγορότερα κι'απ'τους χτύπους της ξαναμμένης τους καρδιάς, αρχίζουν να δημιουργούν ψηφιακά προσκυνήματα, εφάμιλλα της Παναγίας της Λούρδης. Με σαφώς λιγότερα πέπλα. Και εφέ. Πιθανώς και κεριά αν και το τελευταίο παίζει, ανάλογα με τα trends της εποχής.
Στρατιές από αποπροσαντολισμένα γκικάκια ανακάλυπταν με τρόμο πως οι αγαπημένες εξυπνακίστικες καμακοατάκες τους αντιμετώπιζονταν με όλη τη θέρμη της απέραντης, θλιμμένης Ανταρκτικής ενώ διάφορα αδούλευτα χλιμιτζουροπροφίλ τύπου "DJ στ' Αστέρια Κάτω Ράχης- Αγροτικές Εργασίες τις Καθημερινές" μάζευαν ορδές απ'αυτά τα νέα κοριτσόπουλα.
Η απόγνωση σιγά σιγά κυρίευε τις καρδιές των γλυκών και άδολων γκίκς που στρέφονταν με ολοένα και ανησυχητικότερους ρυθμούς στη γλυκιά λήθη των video-games, αφήνοντας το παλαί ποτε δοξασμένο σπόρ του διαδικτυακού φλέρτ στα χέρια των "Σουβλάκια Με Κολλητούληδες 23-8-99" (Άκυρα Ζουμ Σε Άδεια Πιάτα, ad infinitum, ad nauseam) οι οποίοι με τη σειρά τους φρόντιζαν ώστε τα νεοαφιχθέντα θήλαια να προτιμήσουν να πάρουν το τελευταίο υποβρύχιο για την Αφροδίτη, προτού βγουν άξουαλ ραντεβού με έναν από αυτούς τους φοβερούς τύπους.
Και με σουβλάκια, Μπουρνάζι και video-games φτάσαμε που λέτε στο σημερινό αδιέξοδο, εκεί που όλοι είναι "συνδεδεμένοι" αλλά κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και δεν αναφέρομαι σε ταχυδρομικούς κώδικες. Υπάρχει άραγε ελπίδα; Θα ξαναβγουν ποτέ τα καλόψυχα γκικάκια από τις σπηλιές τους για να διεκδικήσουν τους θησαυρούς της νύχτας; Είναι καταδικασμένες οι γυναίκες να βγαίνουν με τύπους που το highlight του προφίλ τους είναι η μάρκα αποσμητικού τους στη λίστα με τα "Λάικς" τους; Είναι εν τέλει τα μπαγιάτικα κρουασάν θεμιτή δίαιτα και πόσες αγριάδες μπορεί ν'ακούσει ένα παλλικάρι πριν φύγει για το μοναστήρι;
Αυτά και ένας συγκλονιστικός οδηγός επιβίωσης ιντερνετοκαμακιού, στο επόμενο καυτό μας επεισόδιο!
source: galsnguys.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου