… και άλλες ιστορίες από την Ζώνη Του Λυκόφωτος.
Έχοντας διάγει την πρώτη μου νιότη ως επαγγελματίας τζιτζιφιογκοπέφτουλας καριέρας, κατά καιρούς συγκρουόμουν με τις ακαταλαβίστικες, σχεδόν μυστικιστικές διηγήσεις κάποιων πιο χαμηλού προφίλ (τουτέστιν, νορμάλ) φίλων και γνωστών, οι οποίοι μου περιέγραφαν σχεδόν Λαβκραφτικά στιγμιότυπα άρσης των συμπαντικών κανόνων όπως τους γνώριζα ως τότε. Σκηνές σε μπαρ, μαγαζιά ή πάρτι, όπου έρχονταν κοπέλες και θρονιάζονταν στην αγκαλιά τους, ως μάννα εξ ’ουρανού.
Πάντα ήμουν δύσπιστος απέναντι σε αυτές τις διηγήσεις. Όχι γιατί δεν παραδεχόμουν πως ενδεχομένως ήταν πέρα για πέρα αληθινές, μα κυρίως γιατί έρχονταν σε άμεση ρήξη με το mondus operandi σεξογύπα που εξυπηρετούσε τότε τους δόλιους σκοπούς μου. Εάν υπήρχε εμπορεύσιμο θηλυκό σε ακτίνα ναυτικού μιλίου, όχι απλώς δεν περίμενα ως συγκρατημένος άνθρωπος να με συστήσουν, έστω, αλλά έκανα μετωπική επίθεση με όλη την σφοδρή γελοιότητα ενός Ron Burgundy στην βραδιά των γενεθλίων του.
Υποπτεύομαι πως ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δεν έμεινα παρθένος έως τα ένδοξα σήμερα, ήταν πως ο αγνός συνδυασμός νεαρού της ηλικίας και σχιζοφρενικής (και κατά περιπτώσεις, αυτοκτονικής) αυτοπεποίθησης, παραπλανούσαν τις γλυκές κορασίδες του βίου μου, πως ίσως υπήρχε κάποιου είδους ανθρώπινο περιεχόμενο πίσω από εκείνη την κινητή φαρσοκωμωδία που έχτιζα καθημερινά με κόπο και μεράκι.
Όλος αυτός ο πρόλογος, Τακτικέ Αναγνώστη, εκτός από χυδαίο προωθητικό σφηνάκι για την επερχόμενη αυτοβιογραφία μου («11.680 Ημέρες Βλάκας», σύντομα κοντά σας, σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία») εξυπηρετεί για να πούμε δυο λόγια επάνω στο φλέγον ζήτημα της Καταδρομικής Πεσιματικής™. Δεν θα κρύψω ότι είμαι παραδοσιακός άνθρωπος. Από καταβολής Τυραννόσαυρου Ρεξ κι έπειτα, πάντα ήταν το αρσενικό που χτυπιόταν στα βράχια, σκαρφάλωνε σε ένα σωρό από νικημένους εχθρούς του, ή πιθανώς ζωγράφιζε την Καπέλα Σιστίνα προκειμένου να ζευγαρώσει. Το θηλυκό έστελνε τα σωστά σινιάλα και ο διαχρονικός μας ήρωας πέρναγε χίλια μύρια κύματα μέχρι ν’ ανακαλύψει πως το γυμνό κορμί της καλής του, θα ήταν μονάχα η αρχή των προβλημάτων του.
Φτάνοντας σταδιακά στην πολιτική ορθότητα και της κοινωνικές νόρμες του 21ου αιώνα, όπου το φάγωμα των εχθρών είναι πασέ και όλοι παίρνουν στένσιλ/αυτοκόλλητο για το ταβάνι τους, αυτό που διατηρείται, είναι η βασική, θεμελιώδης και πρωτόγονη αρχή της ερωτικής προσέγγισης («Πεσιματικής» για τους αμύητους):
« Άνδρας Δυνατός Θόγκ Κυνηγός, Γυναίκα Γλυκό Μαναράκι Χουάγκλγκχ. Θόγκ πάει Γλυκό Μαναράκι Βόλτα Σε Μεγκάλο Βράχο, Δουν Ντεινόσαυρους Παλεύουν, Γκίνει Έρωτας».
Αφήνοντας τα λυσσασμένα κύματα του ευνουχιστικού «σύγχρονου τρόπου ζωής» να σε μετατρέψουν σε Γλυκούλη που χουχού, πίνει την μπυρίτσα του και «Έλα ρε, όλους τους κοιτάει, σιγά μην κοιτάει εμένα, τρελός είσαι, χιχί», ουσιαστικά παραδίδεις τον ρόλο του κυνηγού στη γυναίκα. Και πες ότι είσαι τόσο κατεστραμμένος χαλβάς (γιατί, Αδερφέ Άντρα, γιατί;) που το κάνεις συνειδητά αυτό. Θα πρέπει να ξέρεις, πως μια σχέση που ξεκινά με σένα να ξαίνεις το μαλλί της Ραπουνζέλ απ’ τον ψηλό σου πύργο και περιμένεις τη Βασούλα να σε βγάλει ραντεβού, να σε κάνει άνθρωπο και να σε οδηγήσει σε κάποιου είδους ψυχοσεξουαλική Νιρβάνα, θα καταλήξει μονάχα με ένα τρόπο, ήρωα:
Mε κλάματα και ντροπιαστική δισκογραφία Πυξ Λαξ στο προσκεφάλι σου. Και θα φταις μονάχα εσύ, έτσι, γι’ αλλαγή αυτή τη φορά.
To πρότζεκτ μας για σήμερα λοιπόν αδέρφια: δεν είναι ανάγκη να εκπέσουμε σε Τσακαλίσιο στάτους (αν και μου αρέσει ιδιαίτερα ο τρόπος που σκέφτεσαι) προκειμένου να εξασφαλίσουμε τα μωράκια τα επιούσια, ούτε να ακολουθήσουμε την Οδό Της Χασελχόφιας Ντροπής. Η Γκομενική Αρένα (χώρος των συναισθηματικών επαφών για τους αμύητους) είναι ένα ατελείωτο καρναβάλι που προσφέρει χίλιες μύριες ευκαιρίες για κάθε λογής περιπέτειες. Το μόνο που θέλω να φροντίσεις, είναι να ρίχνεσαι σ’ αυτές με το κεφάλι ψηλά, καβάλα στο αφηνιασμένο άλογο που θα σε οδηγήσει στους καλύτερους γκρεμούς του κόσμου. Και για τελευταία φορά:
«Ναι, εσένα κοιτάει, τώρα σταμάτα να κάνεις σαν χνουδομούστακος έφηβος και πήγαινε να της μιλήσεις!»
source:galsnguys.gr
Έχοντας διάγει την πρώτη μου νιότη ως επαγγελματίας τζιτζιφιογκοπέφτουλας καριέρας, κατά καιρούς συγκρουόμουν με τις ακαταλαβίστικες, σχεδόν μυστικιστικές διηγήσεις κάποιων πιο χαμηλού προφίλ (τουτέστιν, νορμάλ) φίλων και γνωστών, οι οποίοι μου περιέγραφαν σχεδόν Λαβκραφτικά στιγμιότυπα άρσης των συμπαντικών κανόνων όπως τους γνώριζα ως τότε. Σκηνές σε μπαρ, μαγαζιά ή πάρτι, όπου έρχονταν κοπέλες και θρονιάζονταν στην αγκαλιά τους, ως μάννα εξ ’ουρανού.
Πάντα ήμουν δύσπιστος απέναντι σε αυτές τις διηγήσεις. Όχι γιατί δεν παραδεχόμουν πως ενδεχομένως ήταν πέρα για πέρα αληθινές, μα κυρίως γιατί έρχονταν σε άμεση ρήξη με το mondus operandi σεξογύπα που εξυπηρετούσε τότε τους δόλιους σκοπούς μου. Εάν υπήρχε εμπορεύσιμο θηλυκό σε ακτίνα ναυτικού μιλίου, όχι απλώς δεν περίμενα ως συγκρατημένος άνθρωπος να με συστήσουν, έστω, αλλά έκανα μετωπική επίθεση με όλη την σφοδρή γελοιότητα ενός Ron Burgundy στην βραδιά των γενεθλίων του.
Υποπτεύομαι πως ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δεν έμεινα παρθένος έως τα ένδοξα σήμερα, ήταν πως ο αγνός συνδυασμός νεαρού της ηλικίας και σχιζοφρενικής (και κατά περιπτώσεις, αυτοκτονικής) αυτοπεποίθησης, παραπλανούσαν τις γλυκές κορασίδες του βίου μου, πως ίσως υπήρχε κάποιου είδους ανθρώπινο περιεχόμενο πίσω από εκείνη την κινητή φαρσοκωμωδία που έχτιζα καθημερινά με κόπο και μεράκι.
Όλος αυτός ο πρόλογος, Τακτικέ Αναγνώστη, εκτός από χυδαίο προωθητικό σφηνάκι για την επερχόμενη αυτοβιογραφία μου («11.680 Ημέρες Βλάκας», σύντομα κοντά σας, σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία») εξυπηρετεί για να πούμε δυο λόγια επάνω στο φλέγον ζήτημα της Καταδρομικής Πεσιματικής™. Δεν θα κρύψω ότι είμαι παραδοσιακός άνθρωπος. Από καταβολής Τυραννόσαυρου Ρεξ κι έπειτα, πάντα ήταν το αρσενικό που χτυπιόταν στα βράχια, σκαρφάλωνε σε ένα σωρό από νικημένους εχθρούς του, ή πιθανώς ζωγράφιζε την Καπέλα Σιστίνα προκειμένου να ζευγαρώσει. Το θηλυκό έστελνε τα σωστά σινιάλα και ο διαχρονικός μας ήρωας πέρναγε χίλια μύρια κύματα μέχρι ν’ ανακαλύψει πως το γυμνό κορμί της καλής του, θα ήταν μονάχα η αρχή των προβλημάτων του.
Φτάνοντας σταδιακά στην πολιτική ορθότητα και της κοινωνικές νόρμες του 21ου αιώνα, όπου το φάγωμα των εχθρών είναι πασέ και όλοι παίρνουν στένσιλ/αυτοκόλλητο για το ταβάνι τους, αυτό που διατηρείται, είναι η βασική, θεμελιώδης και πρωτόγονη αρχή της ερωτικής προσέγγισης («Πεσιματικής» για τους αμύητους):
« Άνδρας Δυνατός Θόγκ Κυνηγός, Γυναίκα Γλυκό Μαναράκι Χουάγκλγκχ. Θόγκ πάει Γλυκό Μαναράκι Βόλτα Σε Μεγκάλο Βράχο, Δουν Ντεινόσαυρους Παλεύουν, Γκίνει Έρωτας».
Αφήνοντας τα λυσσασμένα κύματα του ευνουχιστικού «σύγχρονου τρόπου ζωής» να σε μετατρέψουν σε Γλυκούλη που χουχού, πίνει την μπυρίτσα του και «Έλα ρε, όλους τους κοιτάει, σιγά μην κοιτάει εμένα, τρελός είσαι, χιχί», ουσιαστικά παραδίδεις τον ρόλο του κυνηγού στη γυναίκα. Και πες ότι είσαι τόσο κατεστραμμένος χαλβάς (γιατί, Αδερφέ Άντρα, γιατί;) που το κάνεις συνειδητά αυτό. Θα πρέπει να ξέρεις, πως μια σχέση που ξεκινά με σένα να ξαίνεις το μαλλί της Ραπουνζέλ απ’ τον ψηλό σου πύργο και περιμένεις τη Βασούλα να σε βγάλει ραντεβού, να σε κάνει άνθρωπο και να σε οδηγήσει σε κάποιου είδους ψυχοσεξουαλική Νιρβάνα, θα καταλήξει μονάχα με ένα τρόπο, ήρωα:
Mε κλάματα και ντροπιαστική δισκογραφία Πυξ Λαξ στο προσκεφάλι σου. Και θα φταις μονάχα εσύ, έτσι, γι’ αλλαγή αυτή τη φορά.
To πρότζεκτ μας για σήμερα λοιπόν αδέρφια: δεν είναι ανάγκη να εκπέσουμε σε Τσακαλίσιο στάτους (αν και μου αρέσει ιδιαίτερα ο τρόπος που σκέφτεσαι) προκειμένου να εξασφαλίσουμε τα μωράκια τα επιούσια, ούτε να ακολουθήσουμε την Οδό Της Χασελχόφιας Ντροπής. Η Γκομενική Αρένα (χώρος των συναισθηματικών επαφών για τους αμύητους) είναι ένα ατελείωτο καρναβάλι που προσφέρει χίλιες μύριες ευκαιρίες για κάθε λογής περιπέτειες. Το μόνο που θέλω να φροντίσεις, είναι να ρίχνεσαι σ’ αυτές με το κεφάλι ψηλά, καβάλα στο αφηνιασμένο άλογο που θα σε οδηγήσει στους καλύτερους γκρεμούς του κόσμου. Και για τελευταία φορά:
«Ναι, εσένα κοιτάει, τώρα σταμάτα να κάνεις σαν χνουδομούστακος έφηβος και πήγαινε να της μιλήσεις!»
source:galsnguys.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου